АНИРГҮЙ

1. тэмд. н. абяа шэмээгүй, дуугарангүй, дуугай (тихий, беззвучный, молчаливый): Аляаһанай ниидэхые дууламаар аниргүй байдал тогтобо (Б. Мунгонов); 2. наречи 1) абяа шэмээгүйгѳѳр, дуугайгаар, шууяа гаргангүйгѳѳр (беззвучно, бесшумно, молча): Хододоол аниргүй ябадаг Аюур мүнѳѳ Дагбын город мордохо болоһониие зосоогоо ехээр шаналба (Ц. Шагжин); абяа аниргүй шэмээгүй (бесшумно).