АЛБАТАЙ

1. тэмд. н. 1) алба хэгшэ, албанай ажалда ябагша (несущий службу): Тоосоо хэжэ, дамдаагаа абалсажа байлган эрдэм наукада албатай хүнүүдтэ огтошье хэрэггүй (Ч. Цыдендамбаев); 2) түүх. алба татари түлэгшэ, харьяата, уялгата (несущий повинность, обязанный); сэрэгэй албатай сэрэгэй албанда ябаха уялгатай, ёһотой (военнообязанный): Россиин Федерацида эрэшүүл 18-һаа 27 наһа хүрэтэр сэрэгэй албатай юм; 2. юум. н., шэлж., яряан. хүбүүн, алба түлэхэ болохо хүбүүн үрэ (сын): Һамганшни албатайе түрѳѳ гү, али албагүйе гү?