ЖОРХОЙ

тэмд. н. 1) түргэн, хурдан (быстрый); хүл жорхой хүл хүнгэн, түргэн, түргэшэ (подвижный, лёгкий на подъём, быстроногий): Тэдэнэй һүүлээр уужамдад гэһэн сагаан шэршүү тэрлигүүдые шагтиитар бүһэлһэн хүл жорхой хоёр хүбүүд гаража, үүдыень сэлеэд, хоёр тээнь зогсобо (Б. Санжин, Б. Дандарон); 2) абааштай, шуран, һонюуша (пронырливый, любознательный): Дулма гурбан жэл ород хүүгэдэй дунда ябахадаа, ород хэлэндэ тордиһогүй бэрхэ болоһон, жорхой бэрхэеэ багшанар, түрэлхидтѳѳ харуулба (Б.-Б. Намсарайн).