ЖОЛООГҮЙ

1. тэмд. н. 1) хазаарай ооһоргүй, боожогүй (без поводьев, без вожжей): Тиигээд туубаришан мориёо арайхан гэжэ байлгаа болоходоо, жолоогүй морин дээрээ һуухаяа, буухаяа мэдэхэеэ болинхой байба (Ц.-Ж. Жимбиев); 2) шэлж. забхай, зоргоороо ошоһон, бариха аргагүй (разнузданный, распоясавшийся, необузданный): Тиигээд гэнтэ жолоогүй мэдэрэлнүүдһээ тэрьедэхэеэ һанаһандал, трактораа угзагад гэтэр урагшань табижархиба (А. Ангархаев); Балдан жолоогүй болошоод, элдэбээр шашажа һууна; жолоогүй ябадал дура зоргоороо ябалга (своеволие, свобода действий); жолоогүй ород хэлэтэй хүн ородоор сүлѳѳ, хашалгүй дуугардаг хүн (человек, свободно владеющий русским языком); ама жолоогүй шэнэх. ама задагай, олон юумэ дуугардаг, шашаг, шалиг (болтливый).