ЖАБТЫ

юум. н. 1) хууш. монг. абаралай угаал, будд. хэлэнэй, сэдьхэлэй, бэеын бузарһаа сүлѳѳрхын тулада үнгэргэгдэдэг буддын шажанай заһалай нэгэн (обряд очищения от скверны языка, души и тела): Хэлээрээ мууе хэхые, хүниие хараажа, элдэб хараалай үгэнүүдээр хадхажа дуугархые, гомдохоохые хэлэнэй бузар гэдэг. Тиихэдэ муухай газараар ябаад, энэ тэрэ юумэнhээ жэрхээд, бэеэ бузарладагбди. Хүнэй наhа барахада, ямбада ехээр сэдьхэлээ хүдэлгэhэн, hанаата болоhон хүн, али үгы hаа, муу зүүдэ хараhан хүн бузарлажа магад. Эдэ болон бусад ушарнуудhаа хүнэй бузарлахадань, жабты хүнэй досоохиие сэбэрлэдэг гээшэ (Ц. Сампилова); жабты табюулха абаралай заһал хэхэ (пройти обряд очищения от скверны языка, души и тела): Жабты табюулхада, хүнэй хэhэн нүгэл hаладаггүй … Жабты табюулхаяа ерэхэдээ, гэрhээ гарахынгаа урда тээ бузараа hалгахаяа ошохомни гэжэ ѳѳрыгѳѳ бэлдээд, зэhээд ерэхэ ушартай (Ц. Сампилова); 2) зэмэлэлгэ, зэмэлэл, донгодолго (замечание, порицание): жабты хүртэхэ.