ЗУДАН

1. юум. н., баруун бур. 1) ой модоной шэлэ, шэлэдэ ургаһан ой модон, тайга (небольшой, покрытый лесом хребет; тайга на горном хребте): Үглѳѳнһѳѳ нааша наруули игаабаритай байһан аад, үдэ багта хабарай огторгой зангаа эгсэ хубилгажа, һаглагар хара үүлэдые Хара-Бэлшэрэй зудан дээгүүр мухарюулжа забдаба (М. Осодоев); зудан тайга шэлэдэ ургаһан ой модон (тайга на горном хребте): Алтай Хангай хоёрой / Зудан тайгаар бэдэржэ, / Абай-Гэсэр абгаяа / Оложо ядалдан сүхэрбэ (Гэсэрһээ); улаан зудан хабарай һүүл гү, али зунай эхин һара (последний весенний или первый летний месяц): Намайе 1919 оной хабар, улаан зудан һарын тэн багаар гарагай табанда түрэһэн гэдэг (Ц. Шагжин); 2) нюрган, нюрганай яһан (позвоночник, спина): – Арба шахуу болошобо гү даа, – гээд Мүнгэшэ дархан, гурбан хурга үргэнтэйгѳѳр, зудан дээгүүрнь хойшонь охор һүүл хүрэтэрнь, хурса хутагаар зүһэжэ гараба (А. Шадаев); 2. элирх. үүргээр хэрэгл. сэхэ, тэгшэ (прямой); зудан харгы аман зох. үргэн дардам харгы (широкая торная дорога): Атан ехэ тэмээнэй / Ганзагатаяа багтахаар / Зоной зудан харгы / Зохёохожо дабаба (Гэсэрһээ); зудан һанаатай залан сэхэ, үнэншэ, һайхан сэдьхэлтэй (прямодушный, честный): Зуу холо гараһан зудан һанаатай үбгэн… (А. Тороев).