ЗОБОЛОНТО(Й)

(Й) тэмд. н. 1) ядаралта, туляата, гайтай (мучительный, тяжкий): Тэдэ жэлнүүд – үдэр һүнигүй ханияа хүлеэн үнгэрһэн зоболонто жэлнүүд (З. Гомбожабай); Харюугүй дуранһаа зоболонтой юумэн үгы гэжэ зүб лэ хэлсэдэг гээшэ ха (С. Цырендоржиев); зоболонто байдал тэсэшэгүй, хүндэ байдал (тяжкое положение): Манай ороной бүхы арад зон иимэ зоболонто байдалда ороод байна ха юм (Ц. Шагжин); 2) гашуудалта, шаналалта, уйдхарта, хѳѳрхы (несчастный, печальный): Мүнѳѳхи зоболонто эрэ тахяа хахир хоолойгоор хашхаржа, далинуудаа арбагашуулжа, иишэ тиишээ эрид годиржо ябаад, үбгэн Бүхэ зүнтэг нохой хоёрһоо тэрьедэбэ (Б. Мунгонов); Нэгэниинь үе наһандаа зоболонтой, / Хоёрдохинь үбэлдѳѳ зоболонтой, / Гурбадахинь зундаа зоболонтой (таабари, морин, шарга, тэргэ); 3) һанаа зоборитой, таарамжагүй, зохидгүй (неприятный, доставляющий неудобство, хлопотный): Зѳѳхэдѳѳшье трактор машинаар зѳѳдэг бэшэ, үнѳѳхи зоболонто буха модон тэргэеэл хахинуулдаг байгаа бшуу (Б. Мунгонов); Яагаашье зоболонтой юм гээшэб даа.