ЗЭЛЭ

юум. н. 1) мори, нарай мал уяхын тула татагдаһан ооһор (натянутая верёвка для привязи скота): Зэлэдэ аргамжаатай дүрбэн тугалыньшье эдеэлхэеэ болишоод, гэлиилдэсэ харанад (Б. Санжин, Б. Дандарон); Зэлэтнай ута боложо, зэргэтнай нэмэжэ байг! (Үреэлһээ); зэлэ татан юумэнэй һубаряагаар, олоороо жэрылдэн, жагсаалаар (вереницей): Сагаахан хуһад, ногообор үнгэтэй уляаһад мүшэрһѳѳ хумиржа гараһан набшаһадаа сагсайлгажа, зэлэ татан, хатар наада эхилхэеэ байһаншуу үзэгдэнэ (Ц.-Д. Хамаев); олоороо зэлэ татан ябаха найр нааданда ерэһэн хүнүүдэй хойно хойноһоон олоороо һубарин ябаха (идти, растянувшись вереницей – об участниках вечеринки); зэлэ татама шэлж. шууяатай, абяатай (громкий, звонкий): зэлэ татама дуун; 2) бѳѳ мүргэлэй хэрэгсэл болоһон мориной хилгааһаар хэгдэһэн ооһор (верёвка из конских волос как ритуальная принадлежность); 3) бѳѳ һахюуһан (амулет, оберег).