ЗАЛХУУТАЙ

1. тэмд. н. хашартай, түбэгтэй, ашаарханги (тягостный, надоедливый, скучный): «Яагаа залхуутай хэрэггүй бодолнууд толгойдом ороноб!» – гэжэ Санжа сухалдаба (А. Ангархаев); залхуутай болохо хашарааха (надоедать): Хэдэн хоногто юушье хэнгүй хэбтэхэнь залхуутай боложо, хандагайн годон улатай санаяа абажа, ой гараба (С. Цырендоржиев); 2. хэлэгшын үүгээр хэрэгл. хашартай, түбэгтэй, хүрѳѳ болоо (надоело, хватит): – Зай, залхуутай! – гэжэ Минжур бадашажархиба (Ж. Тумунов); – Зай-зай, залхуутай саашаа! – гэжэ үбгэжѳѳлынь хорд гэбэ (Б. Мунгонов); залхуутай яршаг! хашартай (надоело! в зубах навязло!).