ЗАЛХУУ

1. тэмд. н. хашан, толтогүй, ажал хэнгүй миин байха дуратай (ленивый, нерадивый): Теэд хэр угһаа таруугаар байһан, мал үдхэжэ һураһан буряадууд олоороо хамтархадаа, залхуу болошодог юмэл (М. Осодоев); Залхуу хүн һуу һууһаар эсэбэ, ажалша хүн хэ хэһээр урмашаба (Оньһ. ү.); Залхуу эрын газаа түлеэн үгы (Оньһ. ү.); залхуу зайран ажал хэнгүй зайжа сэнгэжэ ябаха дуратай (любящий лодырничать и гулять): Илангаяа архиншадтай, залхуу зайран ябадалтай, хуули журам эбдэгшэдтэй хайр найргүй тэмсэхэ ёһотойбди (Ц. Шагжин); залхуу хойрог зайгуул хүнэй хүзүүгээр амидарагша, баһамж. хубалза (тунеядец); ○ аали гэжэ үгэтэй парн. хэрэгл.; 2. юум. н. 1) залхуугаа хүрэлгэ, хашар, хашардаһан, тунай ябадал (лень): Тиигээд лэ багшамнай залхуу гээшые мэдэхэгүй (Д. Дарижапова); залхуу хүрэхэ, залхууда дарагдаха ажал хэнгүй миин ябаха дуратай байха, зүрхэ алдаха, хашарха (лениться): – Залхуумни хүрэнэ, үглѳѳ нүгѳѳдэрһѳѳ угаажа үрдинэ бэзэб (С. Цырендоржиев); …залхууда дарагдаад, тарайжа хэбтэхэ бүри аргагүй юм аад, би тракторһаа бууһаар лэ нютагайнгаа ажахын үхэр адуулдаг болобоб (С. Доржиев); 2) хашар хүн, юумэ хэхэ дурагүй хүн (лентяй, лодырь).