ЗАХАГҮЙ

1. тэмд. н. 1) эхи үзүүргүй, хилэгүй (бескрайний, безграничный): Зѳѳлэхэн газартай таалалдан ябаа мориной туруунууд шулуун сарья сохижо, ногоон тала шэртэн ябаһан аяншадай нюдэд захагүй элһэн далай соо тамарнад (Д. Батожабай); эхи захагүй эхи һүүлгүй, таһалдаһан, худхалдаһан, худхаляа (путанный, разроненный): Нарагүй хүйтэн, һарагүй сэбдэг харанхы юртэмсын хии бараан соо эрьелдэн, юрьежэ, хүүежэ, юумэн бүхэн эхи захагүй байгаа бэлэй (Ц.-Д. Хамаев); захагүй зоргоороо орохо ѳѳрынхеэрээ, ѳѳрынгѳѳ һаналаар үйлэдэхэ, зоргондоо орохо (поступать по-своему, распоясываться); 2) эсэсгүй, таһалгаряагүй (беспрерывный, бесконечный): Ганса нэгэн буугай һүрэлгэ, пулемёдой очередёор һолигдожо, захагүй тэршэгэнээн болошоно (Ж. Тумунов); 3) заха залгагдаагүй, оёгдоогүй – хубсаһан тухай (не имеющий воротника): захагүй самса; 2. наречи 1) хизааргүй, эсэсгүй (бесконечно): Иихэдээ энээхэн богони, һолир шэнги наһамнай захагүй ута, хүсэшэгүй баян болошоно аабза? (Д. Эрдынеев); захагүй үргэн хизааргүй үргэн (бесконечно широкий): Саг үргэлжэ шааян байдаг ойн абяан, хадын заахан горходой шэбэнэлдээн замхажа, захагүй үргэн, нэгэ янзын тала үзэгдэбэ (Д. Батожабай); 2) шангадх. тон, ехэ, маша, ушаргүй (беспредельно, весьма): Ёндоншье миниингээ ошохо болоһондо захагүй баярлаба (Ц. Дон); захагүй холо маша холо, аяар саана (очень далеко): Дайнай газарһаа захагүй холо ажаһуунабди гэжэ мэдэнэ гүш? (М. Осодоев); захагүй олон хэмгүй олон, тоо томшогүй (очень много, бесконечно много): Дууһыень эли болгохын тула захагүй олон юумэ хэлэжэ орхихоор забдана (Ц. Дон).