ЗАҺУУЛ

юум. н., хууш. 1) түрүүлэгшэ, зонхилогшо, ноён (засул, управитель): Манай хушуунайхид түлэжэ дүүргээдүй хэбэртэй агша. Заһуул, шүүлингэнэр гүйлгэлдэгшэ (Б. Санжин, Б. Дандарон); 2) бүхэ барилдаанай арга мэхые һайн мэдэдэг, барилдаашада заабари үгэдэг хүн (секундант в национальной борьбе): Заһуулынь: «Барас хүсэтэй, баатар зоригтой, гартаа дүрэтэй, галзууд отогой бүхэ» гэжэ соло дуудаад, Шонотой барилдахыень табиба (Б. Санжин, Б. Дандарон).