ЁРБОГОР

тэмд. н. 1) ёдогор, гозогор, шобогор, хурса үзүүрээрээ дээшээ хараһан (остроконечный, торчащий): Хорон холтоһон хараалһаань, яһархуу ёрбогор нюдаргаһаань нилээд сүхэрһэн Ханты хүгшѳѳшье бэдэрхэгүй, милицидэшье дуулгахаа түбэгшѳѳхэ (М. Осодоев); ёрбогор уула шобхогор уула (остроконечная гора): Голой хоёр бэеэр Баргажанай үргэн тала зэрэлгээтэн дунгяаржа, тэрэ саагуур шулуун оройтой ёрбогор үндэр ууланууд огторгой тулан манарна (Б. Мунгонов); 2) үсэрюутэһэн, зүрюу (колкий, колючий): Тэрэшни хүнэй хэлэһэн үгэ бүхэндэнь ёрбогор харюу үгѳѳд лэ байха үсэрюу зантай юм; 3) шэлж. хүнтэй тааража ядадаг, багтадаггүй (неуживчивый, неприветливый): Энэ Данзан гэжэ ямар ёрбогор зантай хүн гээшэб даа.