ЁЛО I

1. юум. н. сагаан толгойтой, боро зүһэтэй, шарабтар гэдэһэтэй, үндэр хада уулада байдаг мяхаша томо шубуун, түбэдэйхид үхэгшэдѳѳ тэдээндэ табижа үгэдэг (гриф, кондор): Хара ёлые үзѳѳб… (Ц. Галсанов); Ёлын досоо шулуун хайладаг, нохойн досоо яһан хайладаг (Оньһ. ү.); ёло шубуун һэе зоболгоор хоол хэдэг томо бэетэй, годиид гэһэн хурса хоншоортой шубуун (стервятник): Тосхоной зоноор хамта, хабсагайн оройдо тэрэниие тэлэжэ гаргаад, араг яһан бэеыень таһа сабшаад, ёло шубуудта хаяжа үгэһэн юм (Д. Батожабай); ◊ ёло болохо эдихэ хэмжүүрээ мэдэхэгүй, хомхойрхо (быть ненасытным): Сэхыень хэлэхэдэ, урдань баабайнгаа гэртээ байхада, үлдэхэ даарахые мэдэнгүй ябаа хүм. Энэ намар хартаабха хуряажа дүүргэhэнэй hүүлээр оройдоо саданагүйб, ёло болошооб (Б. Ябжанов); 2. элирх. үүргээр хэрэгл. хомхой, садашагүй, хобдог, хомхой хобдог (ненасытный): Энэ ёло хомхой Намсарай тайшаагай заседатель болохын түлѳѳ гү? (Д. Батожабай); ёло хотото хомхой хобдог, шунахай амитан гү, али хүн (обжора, ненасытный, кровожадный): …хара һанаата, ёло хотото энэ этэгээдые тэрэнэй хабтагар хара һамгантайнь хамта … хуулиин ёһоор шангын шангаар хэһээхэ саг тулаа (Х. Намсараев).