ПЭ(Й)

(й), пээ аянг. ү. 1) ямар нэгэн юумэнһээ ойгоо гутаһан, жэрхэһэн байдал харуулһан (фу! фуу!): Ханын зурагуудай нэгэндэ хасартаа аржа баржа шархатай хүниие хараад, жэрхэһэндээ пэй гэжэрхин алдаба (Ч. Цыдендамбаев); «Пэй! Юун болошоо гээшэбши» гэжэ байжа, хүбүүнэйнгээ нойтон хубсаһа тайлажа, орондонь оруулжа унтуулна (Ж. Балданжабон); 2) ямар нэгэн юумэ гайхаһан байдал харуулһан (ба!): – Пэ, тээсгэн Бэлшэрэй столово соо дайралдаһан гуйраншан ѳѳрѳѳ байнал (М. Осодоев); –Пээ, яажа хүшэ хүрэхэ юм?! – Хандахай хоолой хонхоёо татажа, гайхахын ехээр гайхаба (Б. Мунгонов).