ОТОГ I

юум. н. 1) ангуушад, үбһэшэдэй г.м. һургаагуудые түхэреэнээр тойруулан үзүүрнүүдыень холбоод, үбһѳѳр хушаһан саг зуурын байра (балаган, шалаш косарей, охотников и др.): Хэдэн зуун жэлэй саана ямар байгша һэм, тэрэл зангаараа холтоһоор хушагдаһан отогууд, хуушан дараансаар хэгдэһэн балгаанууд, һангирхай һэеы гэрнүүд эндэ байдаг юм (Ц.-Ж. Жимбиев); отог балгаан урса, обоохой (балаган): Агнадаг газартаа ерэжэ, отог балгаандаа түбхинѳѳд, нэгэ гүрѳѳһэхэниие буудажа мяхатай болоод, хэрмэшэлжэ гарабад (Б. Мунгонов); адуушадай отог адуушадай хээрын саг зуурын байра (балаган табунщиков): Нээрээшье, адуушадай отогто хүн байбагүй (Д.-Д. Дугаров); 2) оһо хүүр, үхэһэд (могила).