ОРБОН(Г)

(г) 1. юум. н. 1) унаһан модоной үндэһэтэй узуур (корневище дерева, вывороченного вместе с корнями и землёй на них): Буугай hомонууд Насагhаа дүшѳѳд алхам хажуу тээнь байhан модоной томо орбон тойроод адхарна. Шоргоолжоной бута шэнги монсогор дэгнүүлэй шорой үрхирѳѳд, тэрэ орбон уhа руу шэнгэшэбэ (Г.-Д. Дамбаев); орбон нүүлэ үмхиржэ унаһан модон, орбонгоороо унаһан модон (валежник, сваленные деревья): Мүн тэрэ үерѳѳр урдалсаһан модо шулуун, орбон нүүлэнүүд, ой тайгын оёорой хамаг бог хогууд хаана-яана даар-дархи болотороо обооролдон хэбтэнэд (Х. Намсараев); 2) шэлж. ойн оёор (глубь леса): Хѳѳрхэй, бишыхан Дондогой хайратайхан, борсогорхон бэень ойн орбондо хаягдаад, шоно нохойн эдишэ боложо дүүрэһэн бэлэй (Х. Намсараев); 4) орбоног, умайн амһар (влагалище у животных); 2. тэмд. н., оһо ёрогор, ёрбогор, орбогор (торчащий, остроконечный): Урдань долонгир дахуулша ямаадууд орбон шулуун дээгүүр һурэн ябана (А. Шадаев).