ОЛБОГ

юум. н. 1) һэеые бүдѳѳр бүрижэ бүтээһэн хүнэй һуудаг тэбхэр шэрдэг (тюфяк, подстилка для сидения): Мүнѳѳ ши хадаа сагаан шэнэхэн эшэгы гэр соо, хурьганай нооһон олбог дээрэ, хургы торгон тэрлиг үмдѳѳд, хониной һүүл хүхэжэ, хундагатай сүсэгы уужал һууха хүн байгааш (Ц. Шагжин); олбог шэрдэг һууха шэрдэгүүд (тюфяки для сидения): Теэд хубүүн дааража, хоёр үргэнэйнгѳѳ хабжаганажашье байгаа һаань, нэн түрүүн Сабидараа дулаалха гэжэ олбог шэрдэгээр тэрээнээ нэмэрдэг (Ц. Шагжин); 2) ламын hуудаг газарта табигдадаг зѳѳлэн hуури. Олбогуудай тоо ламын зиндааhаа болохо гэбэл: нэгэ-гурбаhаа эхилээд долоо-найма хүрэтэр байха. Олбогууд торгон, самбай олбог, мүн шара эреэн, улаа эреэн, хүхэ, шара олбогууд байдаг (плоские подушки на ламских сидениях; существует строгая регламентация числа олбоков, подбора их цвета и узора в зависимости от ранга монаха): Дасангай үргэн улаан үүдэн хоёр тээшээ нээгдэжэ, олбогуудые бариһан арбаад хубараг һубарилдан, нара зүб гороо хэһэн бэеэрээ, олбогуудаа нэгэ газарта ебхытэр ябталжархинад (Д. Батожабай); 3) хууш. монг. замда үмдэжэ ябахаар оёгдоһон, хүбэн дотортонь оруулжа дулаалһан оодон дэгэл (короткая дорожная стёганая куртка).