НЭРЭТЭ

1. тэмд. н. 1) ямар нэгэн нэрэ абаһан (имеющий какое-л. имя): ута нэрэтэ; хуурмаг нэрэтэ ондоо хүнэй нэрэ зүүгшэ (самозванец); нэрэтэ нэрэгүй ямаршье шалтагаангүй, юундэшьеб (без определённой причины, произвольно): Гүнзэгы-ы тэнгэри ѳѳдэ / Уһатанги нюдѳѳрѳѳ шэртэн / Нэрэтэ нэрэгүй һугшаржа хэбтэхэдээ / Тэрэ бамбагархуун сагаан үүлэн дээрэ / Гарашадаг һаа гэжэ / Дотороо шэбшэн һамаардаг һэм (Д. Улзытуев); 2) тон адли нэрэтэй (имеющий одинаковое имя): «Евгений Онегин» соохи ѳѳрынь нэрэтэ басаган Татьянын бэшэг хүнэй уншахада, зүрхѳѳ барингүй, уйлашадаг юм (Ч. Цыдендамбаев); 3) тодорхой хүндэ үгтэһэн, тодорхой хүнэй нэрээр тэмдэглэгдэһэн (именной): Эндэһээл эхилжэ, мүнѳѳ һургуули бүхэн нэрэтэ шангуудые эрхим һурагшадта жэл бүри үгэдэг болоһониинь һайшаалтай (Ц. Сампилова); нэрэтэ мяханууд айлшанда табигдадаг тусхай мяханууд (именное угощение из мяса): Эрэ хүндэ табигдадаг сээжын нэрэтэ мяханууд гэбэл: хоёр дала, хоёр адхаал, хоёр үндэр хабһан, хоёр үргэн (Д. Шагдарова); 2. юум. н. амидай, тон адли нэрэтэй хүн (тёзка): Доржын ойро һууһан гэрэй эзэн нэгэ удаа эхэнэр тээшээ, нэгэ удаа ѳѳрынгѳѳ нэрэтэ тээшэ, тиигээд Доржо тээшэ харан һуужа эдеэлнэ (Ч. Цыдендамбаев).