НАРИБТАР

тэмд. н. 1) хүндэлэн уруугаа багашаг, бүдүүн бэшэхэн, зузаан бэшэхэн (тонковатый, довольно тонкий, полутонкий); 2) үргэн бэшэхэн, уйтабтар (узковатый); Доошоо нарибтар гонзогор хүрин нюурынь, үлэ мэдэг дундуураа добогор хамарынь, үдхэн нидхэ дорохи бэшүүрхэнги нюдэниинь хүдѳѳгэй хүнэй түбшэн шэнжэ үзэгдүүлнэ (Д.-Д. Дугаров); нарибтар нюдэн багахан, онигоршог нюдэн (узковатые глаза): Жэрбэгэр сэхэ бэе, самсынгаа заха түриһэн бүдүүн сагаан хүзүүн, гонзод гэһэн нюурыень бүри нарибтар болгоһон соол хара нюдэд, бага бүхэд гэһэн, һарнагаршаг хамар, хам зууһан пүлсэгэрхэн урал (С. Цырендоржиев); 3) үндэрхэн, дээгүүршэг, шэнхинүүр, хонгёохон (высоковатый, довольно высокий – о звуках, о голосе): – Юундэ? – гэжэ нарибтар хоолойтой дүү хүбүүниинь асууна (С. Цырендоржиев).