НАМАНШАЛХА

үйлэ ү. 1) бэе, хэлэн, сэдьхэл гурбаараа бэшэрэл, хүндэдхэлѳѳ мэдүүлэн, толгойгоо дүхылгэн хоёр альгаа хабсараад, толгой дээрэһээ эхилээд, үргэ аман ба үбсүүндээ хүргэжэ, хорогүй сэдьхэлээ элирхэйлэн зальбарха (молиться, сложив вместе ладони и поднося их ко лбу, затем ко рту и груди): – Ай, бурхан, энэ аша хүбүүеымни харалсажа, туһалжа ябыш! – гэжэ һүзэглэн наманшална (Ц. Шагжин); 2) хоёр альгаа хабсаргаха (складывать вместе ладони, чаще в молитвенном жесте): Энэдхэгэйхид хүндэтэ хүнѳѳ наманшалан мэндэшэлдэг; гараа наманшалха хоёр альгаа хабсаргаха (складывать ладони вместе): Хара ажал үзѳѳгүй бүмбэгэрхэн сагаан гараа наманшалан, Туваан хамба хүл дээрээ бодобо (Д. Батожабай); 3) ехэ ламаһаа хүлисэл абаха, хутагтын үмэнэ гэмшэхэ, гэм, нүгэл хэһэнэй түлѳѳ бэеэ буруушааха, бэеэ сагааруулжа мүргэхэ (каяться, раскаиваться в грехах): Хэһэн нүгэлѳѳ хаан бурхан хоёрто гэмшэн наманшала (Х. Намсараев).