МЯХАТАЙ

тэмд. н. 1) мяхаар хэһэн, мяхатайгаар шанаһан (мясной): Элдэб каша маша тоодоггүй үбгэн үдэр бүри мяхатай шүлэ уунгүй байжа шададаггүй (Ч. Цыдендамбаев); 2) маряатай, тарган, тобир, тугжагар (мясистый, полный): Миин гар хүлѳѳрѳѳ Ван-Түмэр Аламжада орёолдоогүй, үнгэржэ ерэхэдээ, тэрэнэй гүрэгэр мяхатай томо нидхэ дээрэһээнь шүдѳѳрѳѳ зуулдаад, яабашье табихаар бэшэ байгаа һэн (Д. Батожабай); маряа мяхатай тобир тарган, тугжагар (полный, тучный, дородный); хара мяхатай шанга балсантай, шүрбэһэлиг (мускулистый); бэедээ мяхатай тобир тарган (полный, в теле); 3) тэсэбэритэй, даасатай, шэрхи, боро, хатуу (выносливый).