МУНИНХА

1. тэмд. н. шэрүүн, ёборгон, бадарган, мундуу (суровый, грубый, лихой): – Урданай зон мунинха даа, боосолдоод лэ, бухиндаагаа гаргажа ябаһан юм ааб даа, хѳѳрхы (С. Цырендоржиев); мунинха зан мундуу ябадал (лихачество); 2. юум. н. ёборгон, бадарган, мундуу хүн (грубиян, лихач): Зүгѳѳр тэрэ мунинха зѳѳреэ тэхэрюулхэ гээд, аргагүй оролдобошье, аргамагтаал хүрэбэгүй ха (Д. Жалсараев).