МОНСОГОЙ

1. тэмд. н. түхэреэн, бүлхэгэр (круглый): Хоёр сабиргай уруумни монсогой-монсогой хүлhэн мухарижал байна хэбэртэй (А. Шадаев); Монсогойхон шулуун моринһоо хурдан (таабари, һомон); монсогой модон талха элдэдэг модон, талханай модон (скалка): Удаань тэрэ нооhоёо баhал бүдѳѳр хушаха ёhотойбди, дээрэhээнь аалиханаар бүлеэн уhа адхажа норгоод, монсогой модондо орёожо шэрэжэ эхилнэбди. Гэртээ талхаяа элдээд, монсогой модоор тарааhанhаа одоол ѳѳрэгүй (Б. Бадмаев); 2. юум. н. 1) түхэреэн түхэлтэй юумэн (ком, комок): монсогой саһан; 2) боох. шатанги, унтарһан сусал (головёшка).