МОЛХИ

1. тэмд. н. 1) хурса бэшэ, хурсалагдаагүй, эригүй (тупой); молхи мохоо а) эригүй, хурсалагдаагүй (тупой): – Таанар шэнэ болбосон сагай шэнэ хүнүүд аад, хаана хуушанай молхи мохоо зэмсэгээр ажаллахабди гэжэ бэлэдхэл хэбэ гээшэбта? (Х. Намсараев); б) бүдүүлиг, харанхы мунхаг (невежественный): – Городойхид бидэниие молхи мохоо, шорой шабааһанда зууралдашаһан хүнүүд гэжэ һанадаг (С. Цырендоржиев); 2) үүхи, аали, нобшо, хүжүүн, босхи, адар, бадарган, шэрүүн (нерасторопный, неповоротливый, неуклюжий): Молхи хэлээ мухарюулжа… (Ц.-Б. Бадмаев); 3) бүдүүлиг, харанхы мунхаг, хара барга, гээгдэнги, ойлгосогүй (невежественный, тупой, непонятливый); ○ мохоо гэжэ үгэтэй парн. хэрэгл.; 2. юум. н. 1) дүнгеэ хүн, ойгог хүн, мохоо хүн (растяпа, тупица); 2) түнх. һанжуурга, зүүдхэл, һиихэ (серьги, подвески).