МАНХАН

1. тэмд. н. 1) үргэн ехэ, хизааргүй (огромный, безбрежный): Зүүн зүгтэ саһата ууланууд зүйдэл уняар соо хүшэгэтэнэ, баруун зүгтэ манхан огторгой хадхаһан орьёл үндэрнүүд дуулгатана (Д.-Д. Дугаров); 2) хабдашаһан, бүлхыһэн, һэлхэнтэһэн (опухший, одутловатый): Мангарлаһан манхан толгойтой, уб улаан нюдэтэй, уршыһан нюуртай тэрэ эрэшүүл… няагатаһан нюдэнүүдээ сарбуугаараа аршан эбһээлэлдэжэ, һуняалдаха юм (Ш.-С. Бадлуев); 2. юум. н. обогор ехэ элһэн, элһэн добо (бархан, песчаный холм).