МАН I

түл. ү. бидэ, хуушан монгол хэлэнэй олоной тоогой 1-дэхи нюурай ба гэһэн түлѳѳнэй үгын анхан һуури (мы, основа старомонг. местоимения 1-го лица множ. числа ба; употребляется только с аффиксами падежей, числа и с послелогами): Ман мэтын амитанда зол жаргалые хүсэһэн зон дуулана (Г. Цыдынжапов); Гэбэшье манда мүнгэн зѳѳри зээлилхэ талаар туһалхабди гэжэ үгэеэ үгѳѳ (С. Норжимаев); Маниие зобоогоод, ѳѳртѳѳ ямар ашаг олохо гээб? (Б. Мунгонов); Хэды тиибэшье бидэнһээ һүүлдэ түрэхэ хүнүүд манһаа золтой байха гэжэ хэлэхэгүйбди (Ч. Цыдендамбаев); Үдэшэ оройхон шимнай мүнѳѳхи нюуса баяраа далдалжа шадангүй, дуутай шуутай, үгэтэй зугаатай орожо ерэхэш, манаар һуужа наадахаш, шууялдахаш (З. Гомбожабай); Мүн Хурьганшье баярлахын ехээр баярлажа, мантай хамта Болдог ябалсаха гэжэ хэлээ (Б. Санжин, Б. Дандарон); ман тухай бидэн тухай, тушаа (о или про нас): – Зай, зай, ман тухай бэшэхэеэ зорижо ерээ ха юмши даа (Д.-Д. Дугаров); ман тээшэ бидэн тээшэ (к нам, в нашу сторону): Намжилай нюдэеэ бага ониилгод гэжэ ман тээшэ шэртэхэдань, тарган сагаан түхэреэн нюурынь энеэбхилһэндэнь уршалаатан, нюдэдынь бүришье үгы шэнги болошобо (А. Жамбалдоржиев); ман шэнги бидэндэ адли (такие, как мы): Тиихэдэнь лэ бидэш ман шэнги хүйхэрнүүдые суглуулаад, буряад отряд бии болгоод, ород-япон фронтын ара талада һүйдхэхэл һэмди (В. Гармаев).