ГОЛГҮЙ

1. тэмд. н. 1) шадалгүй, тэнхээгүй (бессильный, усталый): Голгүй болотороо эсэһэн Аламжа һүниин харанхы соо аюулай тохёолдохые харанагүй ха юм! (Д. Батожабай); 2) дуратай, мээхэй, хорхойтой, шуналтай (питающий слабость, падкий до чего-л.): Альбина хойто эсэгэдээ дуратай, тэрээнээ хүндэлдэг. Тэрэньшье Альбинадаа голгүй (К. Цыденов); Минии нэгэ нүхэр, залуу дворянин, манай тэндэ бии юм. Тэрэшни иимэ монетэнүүдтэ голгүй. Юугээшье үгэжэ суглуулдаг (Ч. Цыдендамбаев); 2. наречи 1) ойгоргүй, ушаргүй, айхабтар (очень, бесподобно): Намайе дуу хүгжэмдэ голгүй дуратай хүн гэжэ мэдэнэ ха юмши (Ч. Цыдендамбаев); 2) баруун бур. һэрихэгүйгѳѳр, бүхѳѳр (крепко, ≈ без задних ног): голгүй унтаха.