ГҮНЗЭГЫХЭН

тэмд. н. 1) хѳѳрш. гүн, нюруу оёор хоорондоо яһала зайтай (глубокий): Эрьеһээ тиимэшье холо ошоогүй ябахадань, нилээд гүнзэгыхэн болоодхибо (Б. Мунгонов); 2) ехэ, шанга, халуун, эршэтэй (очень сильный, напряжённый, достигший высшей степени – о чувстве, состоянии, переживании): Энээхэн үедэ Бүтид басаган Хандамынгаа сэлмэг харахан нюдэн соо гүнзэгыхэн гүнигай ошо онигоо һэн (Д. Эрдынеев).