ДУУЛИМ

1. тэмд. н. 1) нам, намдуу, һалхи далда (спокойный, безветренный): Тэрэ зүүдэн мэтэ намарай дуулим үдэшэ (Д. Улзытуев); 2) уужам, тэнюун, үргэн уудам (привольный, просторный): Юрѳѳгэй дуулим талые уруудан, һэрюухэн һэбшээн дүмүүхэн зохидоор һэбижэ, Юрѳѳ нуурай бүлхышэһэн гүбэгэр ехэ нюргые үлэ мэдэг уршылгахадан наадана (Б. Мунгонов); дуулим гол уужам, үргэн гол (широкая долина): Дуулим голой хонгёо сууряанда дугаагай гарьхын жэнгир-жэнгир гэхэ шэмээ холохоноһоо дуулдана (Ц. Дон); 2. юум. н. анир, абяагүй байдал, саг (тишина, тишь): Хэнииешьеб дуудаһандал үүгэнэлдэн, бүдүүн наринаар мѳѳрэлдэн, үглѳѳнэй дуулимые сууряатуулна (Ц.-Ж. Жимбиев); һүниин дуулимда һүниин аниргүй байдалда (в ночной тиши): Эрхүү мүрэн эрьедээ орошоһон, һүниин дуулимда һүлэмхи абяагаар шууяна (А. Ангархаев).