ДУУГҮЙХЭН

1. тэмд. н. олон үгэгүй, дуугай; гэмэрдэггүй (молчаливый; безропотный); үгэ дуугүйхэн а) олон үгэгүй, дуугай; гэмэрдэггүй (молчаливый; безропотный): Минии Сэжэдмаада адли, үгэ дуугүйхэн, даруухан, зан маягааршье адли һамга олоһон хүбүүн (С. Цырендоржиев); б) үгэ хэлэнгүй; хүндэлэн үгэ дуугарангүй, гэмэрэнгүй (молча; безропотно): Таһалгадаа орожо, үүдэнэйнгээ хүндэ портьерэ буулгаад, орон дээрээ үгэ дуугүйхэн һууба (Ч. Цыдендамбаев); 2. наречи абяа шэмээгүйгѳѳр, үгэ хэлэнгүйгѳѳр (без звука, молча): Цыден-Жаб тархияа һэжэрээд, Шойнёндо дуугүйхэн дүтэлжэ ерээд, ууса руунь үдьхэлжэрхибэ (В. Гармаев).