ДУУГҮЙ

1. тэмд. н. абяагүй, шэмээгүй, дуу гарадаггүй, үгэ үсѳѳнтэй (молчаливый, безмолвный): Дариима хэдэн жэлэй үнгэрһэн хойно энэ дуугүй хүбүүнтэеэ дахин тэрэл вагон соо уулзаад ябахадаа, урда үнгэрһэн эдэ бүгэдые тон элихэнээр һанажа ябана (З. Гомбожабай); олон дуугүй үгэ үсѳѳнтэй, ехээр дуугардаггүй (немногословный): Тэрэ балай олон дуугүй, залуубар хүн юм (Ц. Цырендоржиев); 2. наречи абяа шэмээгүйгѳѳр, үгэ хэлэнгүйгѳѳр (беззвучно, молча): Хүгшэн тээшэ Дэлгэр гайхангяар хараад, түр зуура дуугүй һууһанай һүүлээр толгойгоо үлэ мэдэг дохибо (В. Гармаев); үгэ (гү, али абяа) дуугүй үгэ дуугарангүй (молча, без звука): Харин эгээл энэ үедэ Бальжид баһал юуншьеб тухай шэбшэн, хажуудамни үгэ дуугүй ябана (А. Жамбалдоржиев); Тэндэнь ялагар гэрэл носожо, утанууд, ногоон бүдѳѳр хушагданхай столнуудай саана абяа дуугүй зон һуугаад, доро дороо хаартанууд руу анхаралаа табинхайнууд һууна (Ц. Цырендоржиев).