ДОЛИГ

юум. н. 1) шаж. хүнэй ами наһанай орондо үгтэхэ юумэн, түлбэри (замена, откуп): Мүнѳѳ һаяхан долиг шатааһан түүдэгэй гал Будалын зүүн хажууда гансаараа үлѳѳд, һүлэмхихэнѳѳр улагашан байна (Д. Батожабай); долиг түлэхэ хууш. хэлсээтэй байһан түрэ хуримай ямар бэ даа шалтаагаанаар болоогүйдэ урид абтаһан энжэ бусааха (возвращать калым в случае несостоявшегося брака); ◊ долиг хэхэ гэм зэмые ондоо хүн дээрэ тохохо, мууе даалгаха (≈ делать козлом отпущения, сваливать чужую вину на кого-л.): Яахадаа минии хүбүүгээр долиг хэбэш?!.. – гээд, ташуурынь хажуу тээшэнь хаяжархина (Д. Батожабай); 2) хараал. яндан, муухай хүн (негодяй, прохвост): Үбшэлнэб, бэе муутайб гэхэдээ шадамар аад, худал хуурмаг бэшэг бэшэхыень харагтылши, яндан муухай долиг! (М. Осодоев); бузгай (гү, али бузар) долиг муу муухай хүн (мерзавец): …Мэнэй шарай дээрэ барагар шэнжэ буугаад, доторой горитой үбшэнтэйгѳѳр үгэлбэ: – Бузар долиг! Намайе миин янхан бэшэ, харин энэ байшангай эзэн болоо гэжэ мэдэһэн байхаа (Ц. Цырендоржиев).