ДААРИ

юум. н. арһанай үрэгдэжэ, нюлгарһан, шархатаһан газар, холодоһон (ссадина): Хүл гараймни балсан һалажа, үлхѳѳтэй яһан үлѳѳд хэбтэнэм; альга һабараймни, нюрга ээмэймни зузаан даари зандаа үлѳѳд, дарсайлдажа байнал! (Д. Батожабай); даари даахи шарха, бусайдаһан үһэ нооһон, хүнэй гү, али амитанай зүдэрүү гадаа байдал, шарай (ссадины, колтуны): Үглѳѳгүүр бодоходомнай, хүршэтэнэй хоройн тэг дунда даари даахиташаһан Янгарай бэе обойжо хэбтээ һэн (С. Цырендоржиев); ◊ даари болохо хашарааха, шэлээрхүүлхэ (надоедать): Хоёр шэхэнэйнгээ даари болотор агитаци шагнааб (Ш. Бадлуев).