БУЛСУУ

1. юум. н. 1) годлиин урда үзүүртэнь һуулгагдаһан булсагар яһан, зэн, зэбэ (наконечник, головка стрелы): Тэдэниие тоолобол, нэн түрүүн эбэр номоор 30 метр зайһаа «сарамбэ» гээшые булсуутай модон һуршаар харбаабди (А. Дамдинова); 2) тулгуурта нэмэжэ хэгдэһэн залгалаа (набалдашник): Энэ эдэбхитэн томо булсуутай тулгуураа буланда түшүүлээд лэ, халсарһан хара арһан хүүртигэйнгээ хармаанда гараа хэн, нюдэнэйнгѳѳ шэл ялагануулан зогсоно (Ц.-Ж. Жимбиев); 3) үе мүсын, бэеын зарим хубинуудай үргэдэһэн, бүдүүрһэн газар; хургадай үедэ бүдүүрһэн хуби (шишка, напр. на пальцах): Зүүн шэхэнэйнгээ арада хушын борбоосгойн зэргэ шад улаан сууха булсуутай (Ч. Цыдендамбаев); 4) түнх. хѳѳргүүр (поплавок); 2. тэмд. н. монсод гэнхэй, түхэреэбтэр (округлый): Догдомэ түрүүлэгшэ ёһотой шофёртол адляар, дүйтэй дүрэтэйгѳѳр жолоодон, булсуу мүнгэн гааһаяа аманһаа унагаангүй тооной тамхилна (Ц.-Ж. Жимбиев); Дайсанаа дараад, … эбэр шара номоёо дэлижэ, булсуу яһан зэбэтэй хоёр хулһан годлиёо хойшонь харуулжа шэнхинүүлбэ (Б. Мунгонов).