БУЛАНГИР

1. юум. н. 1) уһан соохи тунаадаһан, жэжэ элһэ шорой, шабар шабха (муть, грязь): …загаһа жараахайн хүдэлсэһѳѳ гараһан булангир хэдышье хара муухай һаа, далайн уһые далайгаарнь булангир болгожо шадахагүй ха юм (Ж. Тумунов); 2) эдеэрэ (гной); 3) түнх. түүхэй, булаг үбшэн (золотуха); 2. тэмд. н. жэжэ элһэ шоройтой, шабар шабхатай (мутный, грязный): Булангир хүрин үнгэтэй долгин эбхэрһээр хүрэжэ ерээд, хүүргын баханые һэжэхэдээ, баһал ээгэлзүүлбэ (С. Ангабаев).