БУГУУЛИ

юум. н. 1) амитанай хүзүүндэ, хүлдэ ургаар хаяжа баридаг ута аргамжа, урга (аркан): Мориной хүзүүндэ бугуули хаяхын түлѳѳ арга мэхэһээ гадна, үшѳѳ бар хүсэн хэрэгтэй (Ц. Шагжин); 2) һэгэлдэргэ (петля): Түрмын хашаа соо саханууд зоогдожо, тэрээндэ хэдэ хэдэн бугуулинууд зүүгдэжэ, иишэ тиишээ дүүжэндэн, хүнэй хүзүүнэй ооһорлогдохые хүлеэнэд (Х. Намсараев); ◊ бугуулида орохо тэсэхын аргагүй байдалда орохо, мэдэлдэ байха (оказаться в невыносимо тяжёлом, зависимом положении): Нютагай баяшуулhаа унаа эрихэ болоо hаа, бугуулидань орохош (Ж. Балданжабон).