БОЛОР

1. юум. н. 1) гоёл шэмэглэлдэ, үйлдэбэридэ хэрэглэгдэдэг, ялалзан гэрэлтэдэг, шэлдэл тунгалаг үнэтэ шулуун (горный хрусталь): «Шоройдо хаягдаһан болор шулуун» гэжэ үетэниинь нэрлэнэ (Д. Батожабай); 2) дээдэ зэргын шанартай, шэлдэл тунгалаг, элдэбын үнгѳѳр гэрэлтэйдэ һолонготон наададаг шудхамал бүридэл, шэлэй тусхай түрэл (хрусталь); 2. тэмд. н. ялалзан гэрэлтэдэг үнэтэй сэнтэй шулуугаар хэгдэһэн гү, али тусхай бүридэлѳѳр бүтээгдэһэн (хрустальный): Болор хундагануудай шэнгэхэнээр ханхиналдан мүргэлдэхэ дуулдаад, тэдэ хундагануудаа хүнтэрүүлжэрхибэд (С. Цырендоржиев).