БЭЛИН

1. юум. н. зохидгүй, аягүй үгэ, ёһо гуримда харша үгэ; бүдүүлиг хараал, хараал шэрээл (непристойность, сальность; мат): – Яагаа убайгүй, яаһан худалша хүбүүн бэ… – гээд, үбгэжѳѳл шүүд лэ ород бэлин хэлэжэрхин алдаад, бэеэ барижа, толгойгоо бажуугаад һуушаба (С. Цырендоржиев); бэлин шэбшэг зохидгүй үгэ; бүдүүлиг хараал (сальности, похабщина; мат): Энэ һаалишан үглѳѳ үдэшэ үхэр малтаяа хяаралдажа, дал хорёогоор дүүрэн хараал шэрээл, бэлин шэбшэг хэлэн ябадаг аад лэ, мүнѳѳ тэдэнээ мартажархиһан юумэдэл, аалин дуугай ябана (Ц.-Ж. Жимбиев); 2. тэмд. н. зохидгүй, аягүй, хараалай, алаһаа доогуур, муухай (непристойный, скабрёзный): – Зүгѳѳр зохид юумэнь юун бэ гэхэдэ, үхэһэн хонид хүдэлхэ, тэршэлхэ бэшэ аад лэ, һѳѳл зохид һайн байнал! – гээд, Бальжинима бэлин хошон үгэ дуугарба (Б. Мунгонов).