БЭЕРХҮҮ

, бэерхэг тэмд. н. 1) багжагар, шиираг, хүдэр бэетэй, хүдэр томо, мантагар (здоровый, плотный, упитанный): Маряатай бүдүүн, бэерхүү томо бэетэй нэгэ лейтенант үүдэнэй хажууда хана түшѳѳд унтажа һууба (Ж. Тумунов); Хүһѳѳ шулуун, бэерхүү мундаргануудые хүү сүмэ нүхэлэн ходорһон түмэр харгын булад рельснууд зурына (Ж. Тумунов); 2) бүдүүрхүү, дээрэлхүү, ехэрхүү, һайзгай (хвастливый, высокомерный): Майдарнайл дээрээ ахагүй, дороо дүүгүйл, биб гэһэн бэерхүү, дутуу дундаяа мэдэрхэгүй хүн болонхой гээшэ (Д. Эрдынеев).