БҮЛХИТЭЙ

тэмд. н. 1) амиды бэеын һудаһануудта гү, али зүрхэнэй хүндыдэ бии болон зангирдаг шуһанай бүлинтэй (с тромбами); 2) шэлж. уйдхартай, зохидгүй, гомдомоор (горький, печальный): Ринчинэй досоо бүри бүлхитэй болошоно (С. Цырендоржиев); ◊ бүлхитэй (бүрүүл) ябаха (гү, али болохо) гомдолтой, найргүй юумэ досоогоо багтаажа ябаха (≈ быть не в своей тарелке): Теэд юундэшьеб Доржын сэдьхэлдэ бүлхитэй бүрүүл болошоно (Ч. Цыдендамбаев).