АЯГҮЙШЭГ

1. тэмд. н. 1) зохидгүйшэг, таагүйшэг, эшхэбтэр (довольно неудобный, неприличный): Үбэлэй хүйтэндэ бэеэ хүнгэлхэеэ газаашаа гүйжэ зоболтогүй… Теэд энэнь яагаа аягүйшэг юм гэр соогоо аад лэ… (С. Цырендоржиев); аягүйшэг удхатай саагуур удхатай (двусмысленный): Зүгѳѳр энэ үгэ нэгэл тон далда, нюуса, хулгай мэтэ аягүйшэг удхатай гэжэ сэдьхэбэ (С. Цырендоржиев); 2) дурагүйдэмѳѳр, муухайшаг, тааруугүй (довольно неприятный, неподходящий): Пестонов аягүйшэг байдалда оробошье, зорёолхобо (С. Цырендоржиев); 3) барг. тиимэшье даруу бэшэ, хүнгэхэн бодолтой (довольно нескромный, несколько легкомысленный – о человеке): бишаа аягүйшэг хүн; 2. наречи найргүйшэг, тааруугүйшэг (довольно неприятно, не по себе): Надмитовай иигэжэ хэлэхэдэнь, Мижит-Доржо ѳѳрѳѳшье ойлгонгүй һэр-мэр гээд, досоонь нэгэ бага аягүйшэг болоодхибо (Б. Мунгонов); 3. хэлэгшын үүргээр хэрэгл. найргүйшэг, тааруугүйшэг (довольно неприятно, не по себе): Ректорэй нюдэн Доржые һүрдѳѳгѳѳ бэшэшье һаа, урдаһаань гэтэн харахадаа, аягүйшэг (Ч. Цыдендамбаев).