АРШААН

юум. н. 1) хада хабсагайһаа гү, али газарһаашье гаража байдаг, хүнэй бэе эмнэхэ аргатай элдэб дабһалиг холимог бодосуудтай уһан, булаг. Һүзэгшэд аршаан булагые эдэгээхэ шэдитэ хүсэтэй гэжэ тоолодог. Аршаанай хажууда хашарһа мүнгэ үргэдэг, зурам уядаг заншалтай юм (минеральная вода, источник): Үсэгэлдэр үхибүүдэй бургааһаар дархалжа, сорго дээрэ табижархиһан хүрдэнүүд, уһан тээрмын мѳѳрнүүдтэл, аршаан сасан эрьелдэнэ (Ц.-Д. Хамаев); аршаан булаг хүнэй бэедэ эм болохо уһан (целебные источники): Заримдаа огторгойһоо жэргэмэлэй хүгжэмдэл соностоно, заримдаа хайр шулуун дээгүүр харьялһан тунгалаг аршаан булагай урасхал мэтэ дуулдана (Д.-Д. Дугаров); 2) ламын, бѳѳгэй маани уншажа үлеэгээд гү, али хуралай уншалгын үедэ адислагдаад, шэдитэ шанартай болоһон гэжэ тоологдодог, үнгэ, амта оруулһан элдэб холисотой шэнгэн бодос, уһан (святая вода): – Та энэ аршаан абаашажа, ѳѳһэдѳѳ хүртѳѳд, малайнгаа хорёо хотон соогуур сүршѳѳрэйгты! (Х. Намсараев).