АРСАШАГҮЙ

1. тэмд. н. 1) буруушахаар бэшэ, маргалтагүй (неоспоримый, неопровержимый, безапелляционный): Аршалуулдаг, абаруулдаг / Эмгэйнгээ нэгэтэ / Элинсэгтээ мордошоhониие / Арсашагүй үнэндэнь / Этигэхэдээл hүүлдэ / Дуугаа таняа гүб? (Г. Раднаева); 2) гаталшагүй, дабашагүй (непреодолимый): Идые, зүрхэнэйнгѳѳ эгээн дүтэ басагые, хүтэлхэдѳѳ арсашагүй баярта эзэлэгдэжэ, зарим үе һогтуу хүндэл найгахаа һананаб (Ц.-Д. Хамаев); 2. хэлэгшын үүргээр хэрэгл. һэжэглэлгүй, маргалтагүй (бесспорно, несомненно): Энэ заншал гансаханшье эрэшүүлдэ бэшэ, мүн эхэнэр зондошье хамаатай байһаниинь арсашагүй ааб даа (М. Осодоев).