АРСАЛТАГҮЙ

1. наречи 1) буруушахаар бэшэ, маргалтагүй (бесспорно, неоспоримо): Хэшэгтын эрид ба арсалтагүй үнэн үгэнүүд нилээд олоной нюдэ нээбэ (Ч. Цыдендамбаев); 2) зүбшѳѳжэ (безотказно): Тиимэ даа, шамдаа хэрэгтэй юумыешни арсалтагүй үгэжэл байдаг хаямбиб (Х. Намсараев); 2. хэлэгшын үүргээр хэрэгл. 1) һэжэглэлгүй, маргалтагүй (бесспорно, несомненно): Басаган хүнэй гараар энээнэй бэшэгдэһэниинь арсалтагүй (Ч. Цыдендамбаев); 2) лаб, буршахагүй (точно): – Үгѳѳ үгэбэбшибыш даа. Арсалтагүй? (Ц.-Д. Хамаев).