АЛЯА

1. тэмд. н. тоомгүй, холшор (игривый, озорной, шаловливый, баловной): Аляа хүхын дуун урин дуудаад, / Аян холоhоо ерээб шамдаа. / Анхан түрэhэн талам шэнээр / Аршаан сүршэжэ, бэеым жэгнээл (Г. Чимитов); Аляа хүн арбан гасалантай, холшор хүн хорин зоболонтой (Оньһ. ү.); аляа зан тоомгүй зан (озорной нрав): Мүн миниишье аляа зан хүдэлдэжэ, тугаарайм томоотой хүнэй маяг орхигдошобо (Ц.-Д. Хамаев); аляа хүхюун (гү, али зугаатай) тоомгүй, хүхюутэй, сэнгүү, согтой (игривый, озорной, весёлый): Аляа хүхюун басагадай заямхада ерэхэһээ хойшо Дардай бѳѳ бүришье аалин боложо, тэдээндэ бүтүүхэнээр дурагүйдэнэ (М. Осодоев); Тэдэнэйнгээ аляа зугаатай ажабайдал тухай бодолгото болобо (Ц.-Ж. Жимбиев); аляа холшор назгай, хонгор (беспечный): Абаһаар аляа холшор ябадал тухай шашалданад (Ц.-Ж. Жимбиев); 2. юум. н. 1) тэршээ, бушуу тушуу, тоомгүй хүн гү, али үхибүүн (шалун, озорник, проказник): Аляа хуули барихагүй, архинша зѳѳри барихагүй (Оньһ. ү.); 2) наадаша хүн, элдэбээр аашалдаг хүн (шут, паяц).