АДИС

юум. н. 1) шажанай ёһоной үршѳѳл, хайра, үлзы хутаг дамжуулга, тиихэдээ лама гү, али гэгээн ѳѳрынгѳѳ гараар, үгышье һаа, бурханай номоор гү, али эрхеэрээ урдаа байһан хүнэй толгойдо хүрэдэг (благословение): Хамба ламын адисай һүүлээр һaнaһaн зориһоноо гүйсѳѳхэ һанаатай хэдышье инагаар үбгэндѳѳ хандажа хоноо һаань, уруу һуушаһан Намдаг хэрэглэжэ үгѳѳгүй ха юм (Д. Батожабай); адис абаха (гү, али хүртэхэ) хэшэг, үршѳѳлдэ хүртэхэ (получать благословление): Һүүлээрнь гунгарбаагай углууһаа адис абажа, мүн лэ ламаһаа адис абахаяа тонгойбо (Д. Батожабай); Урдуур байһан баяд, ноёд Туваан хамбаһаа хамагһаа түрүүн адис хүртѳѳд, ехэ дасаниие нара зүб гороолон, саашаа ошожо захалбад (Д. Батожабай); адис табиха (гү, али буулгаха) шажанай ёһондо мүргэхэ хүнэй зулай дээрэ бурханай ном гү, али гараа табижа арюудхаха (благословлять): Ламанарhаа адис абахаяа хажуудань ошожо, доро тонгойходонь, хоюулаа бурханай шэрээ дээрэ байhан жаахан жаншануудтай номуудые абажа, ээлжэлэн, толгой дээрэнь тос гэтэр адис табиба (Ц. Галанов); 2) сан, санзай (благовоние, воскурение): Жалмын энэ гэртэ орохотой хамта адис санзайн үнэр анхилжа, арюун һайханаар үзэгдѳѳ һэн (Д. Батожабай); 3) шэлж. сохилго, гар хүрэлгэ (побои, трёпка, взбучка): Шамда адис хүртүүлээд табихаб! – гэһээр, Арьяшка Тогоошын дэргэдэ дахин ерэбэ (Д.-Д. Дугаров).