АБЬЯАСТАЙ

тэмд. н. 1) бэлигтэй, талаан бэлигтэй, бэрхэ, шадабаритай (талантливый, способный к чему-л.): Цэрэнпил һурахадаа ехэ абьяастай байба (Х. Намсараев); дуунда абьяастай һайханаар дуулажа шададаг, һайхан хоолойтой (способный к пению): Харин дуунда абьяастай, хоолой һайхантай һэн (Ц. Шагжин); 2) шухатарһан, ташаяангы, шуналтай (страстный): Юундэб даа Норжимо Цэрэн хоёр хоюулан болоходоо хайлашадаг, бэе бэедээ хомхойнууд, абьяастай болошодог (Д. Эрдынеев); 3) хорхойтой, оролдосотой, шармайһан (усердный в чём-л., рьяный): Ахалагша һаалишан ажал бүхэндэ абьяастай һэмнэй даа (Ц.-Ж. Жимбиев).