АБЯАГҮЙ

1.тэмд. н. шэмээгүй, аниргүй, үсѳѳ дуугардаг, дуугай (беззвучный, бесшумный, молчаливый): Энэм тэрэ юрын, абяагүй Альбина Галдановна гээшэ аал? (К. Цыденов); абяагүй байдал (гү, али байлган) аниргүй байдал, аб аали байдал, анир шэмээгүй (тишина): Мүнѳѳ дээрээ абяагүй байдал тогтоһон шэгтээ (Б. Шойдоков); Һанаа зоборитой абяагүй байлган болобо (Б. Санжин, Б. Дандарон); абяагүй болохо (гү, али болошохо) аниргүй болохо, дуугархаяа болихо, шэмээгүй болохо (умолкать, затихать): Абяагүй болоод, шагнажа һууһан тэдэнэр гэнтэ дарьяса энеэлдэшэбэ гээшэ (Ц. Шагжин); Могзон Бата аараһан буу шэнги гэнтэ абяагүй болошобо (Д. Эрдынеев); абяагүй байха дуугархагүй, юумэ хэлэхэгүй (молчать): Тиигээд лэ хараһан, үзэһэнѳѳ нюунгүйгѳѳр хѳѳрэхэдѳѳ, баабайнгаа хаарта тухай абяагүй байба (Ц. Цырендоржиев); 2. наречи шэмээгүйгѳѳр, дуугайгаар, аниргүйгѳѳр (беззвучно, бесшумно, молча): Мүнѳѳшни абяагүй ябаһан лэ хүн сэсэн гэжэ тоологдодог болоо бэшэ гү? (Ц. Шагжин); абяагүй бай! дуугай бай! аниргүй хата! амаа тагла! бүтүү бай! (молчи!): Абяагүй бай! Үргѳѳ хабша, хэлээ таһара! (Д. Батожабай); 3. хэлэгшын үүргээр хэрэгл. аниргүй, шэмээгүй, дугай (тихо, бесшумно, хранит молчание): Бүхы дэлхэй баһа абяагүй (А. Жамбалдоржиев); Үбгэнэй үгые зүбшѳѳрһэндэл, Доржын эсэгэ абяагүй (Ч. Цыдендамбаев).