ООГ

юум. н. 1) хашхараан, орилоон, һүхирѳѳн (крик, громкий возглас): Тэдэнэй баярлаһан оог дуулахагүйһѳѳ гадна урдаа манатан байгаа Хан-Уула тээшэ толгойгоо үргэжэ харанашьегүй (Д. Батожабай); оог хашхараан (гү, али хуугай, һүхиргэ) шангаар дуугаралга, орилоон, һүхирѳѳн (крики, вопли): Үнеэдээ бэлшээридэ залаһан һамгадай оог хашхараан таһалданагүй (М. Осодоев); Абашадай хүреэ улам бүри уйтаржа, хүнүүдэй оог хуугай табиха, нохойнуудай хусаха түргэдэнэ (Б. Санжин, Б. Дандарон); – Бааранхай, байзыш! Хаана ошохошни гээшэб? – гэжэ ябажа оог һүүхиргэ табина (Х. Намсараев); оог шуяан олон зоной шууялдаан, эмхигүйгѳѳр дуугаралдаан, хашхаралдаан, дүрьеэн (шум-гам, галдёж): Уданшьегүй институдай байшангай үргэн үүдэн сэлигдэжэ, оог шууяа табилдаһан залуушуул харагдаба (С. Цырендоржиев); оог хааг хашхараан, һүхирэлдѳѳн (выкрики, громкие восклицания); оог абяа үгэхэ шангаар хашхарха (прикрикивать): Заримандаа нэгэ газар тогтожо, унажа ябаһан мориёо эдеэлүүлхэ зуураа, үхэр малдаа оог абяа үгэнгѳѳ, хайшаашьеб зайгуултахаяа һанаһан үнеэдые бадашаад абана (Ц.-Ж. Жимбиев); 2) дуудаан, ооголоон, шанга абяагаар хүнэй анхарал таталга, хүниие нэрээрнь дуудалга (оклик): – Алда-ар, хүбү-үн! – гэһэн эхэнэр хүнэй мэгдэнги оог холохонһоо дуулдаба (Ц.-Д. Хамаев).